Theatre of Invisible Children is a story for young people by Marcin Szczygielski, published by Latarnik Publishing Institute in 2016.
Life is not a theatre, let’s not kid ourselves. Especially when you’re a child, living in an orphanage, and a Great History is sweeping over your head. The book’s narrator, eleven-year-old Michał, is a child familiar with the world of orphanages and the rules governing them. Describing the story of his life, he takes us on a tour of several orphanages and shows their different faces. He perfectly characterises both the inhabitants and staff. With infantile naivety and simplicity, she tells us about childhood traumas, feelings and expectations. And about survival techniques: about pretending, dreaming and reinventing oneself. Simply about playing theatre.
In his book, Theatre of Invisible Children, Szczygielski runs a two-track narrative, showing the reality of life in orphanages and in communist Poland. And it is not without reason that he juxtaposes these two images, pointing to their uncanny similarity. But it is something else that is the main theme of the book and simultaneously, the clasp linking these two threads. The author makes us aware of the basic need that determines our lives on various levels, from individual experience to the national experience. It is the need for catharsis.
Perhaps for such a purification it is worth letting oneself be enchanted?
Currently the book is only available in Polish under the name Teatr niewidzialnych dzieci.
You can find more recommended books here.
[:pl]Teatr Niewidzialnych Dzieci to opowieść dla młodzieży Marcina Szczygielskiego wydana przez Instytut Wydawniczy Latarnik w 2016 r.
Życie to nie teatr, nie czarujmy się. Zwłaszcza gdy jest się dzieckiem, mieszka w sierocińcu, a nad głową przetacza nam się Wielka Historia. Narrator książki, jedenastoletni Michał, jest dzieckiem obytym w świecie sierocińców i zaznajomionym z regułami tam panującymi. Opisując historię swojego życia, oprowadza nas po kilku domach dziecka, pokazuje ich różne oblicza, doskonale charakteryzując mieszkańców tych domów jak i ich pracowników. Z infantylną naiwnością i prostotą opowiada o dziecięcych traumach, uczuciach i oczekiwaniach. Oraz o technikach przetrwania: o udawaniu, o marzeniu i o stwarzaniu siebie na nowo. Po prostu o zabawie w teatr.
Szczygielski w książce, Teatr Niewidzialnych Dzieci, prowadzi dwutorową narrację, pokazując realia życia w domach dziecka oraz w PRL’u. I nie bez powodu zestawia ze sobą te dwa obrazy wskazując na ich niebywałe podobieństwo. Ale to co innego jest głównym tematem książki i zarazem klamrą spinającą oba te wątki. Autor uświadamia nam podstawową potrzebę, która determinuje nasze życie na różnych płaszczyznach, od indywidualnego doświadczenia po ogólnonarodowe przeżycie. Jest to potrzeba katharsis.
Może dla takiego oczyszczenia warto jest dać się zaczarować?
Więcej rekomendowanych książek znajdziecie tutaj.
[:]