“I am Sam” is an extraordinary film about the power of family ties, which awakens within the viewer an internal discussion about the essence of the relationship between a child and a parent. A story of beautiful fatherly love, which squeezes quiet, unforced tears from even the toughest action movie lover.
The title character, Sam Dawson (the brilliant Sean Penn), is intellectually retarded and exhibits autistic behaviour. He works in a Starbucks café and is independent despite his illness. He arouses great sympathy among the customers and us, the audience, with his kindness, sincerity and extraordinary care.
From the very first scenes of the film, the themes of the film become clear as Sam becomes a father left with a newborn baby in front of the hospital building where the baby was born. He finds himself in an extremely difficult situation, having no idea how to care for the baby, he takes on the challenge despite having the maturity of a 7-year-old boy. With the help of his friends and The Beatles songs, he manages to raise a smart, responsible and empathetic little girl – Lucy Diamond (little Dakota Fanning).
The Dawsons’ lives are disrupted on her birthday when Social Services, based on the observations of Lucy’s school teachers, places her in foster care, claiming that her father is an unsuitable guardian for the girl due to his limitations. This begins Sam’s long and unequal battle for Lucy’s custody, aided by one of the city’s top attorneys, Rita Harrison Williams (Michelle Pfeiffer), a woman who knows no failure in her professional life but struggles in her private life.
Jessie Nelson’s film, I am Sam, is a melodrama full of humorous solutions. You watch it with bated breath, fighting to the end for Lucy, as well as your own position in judging Sam’s ability to care for his daughter.
One can have reservations about the film, if only because of modern realities that I imagine would make it impossible for someone like Sam to raise a child of 7 years old. On the other hand, the arguments in the film touch on the essence of family relations, which are the basis for the childhood period that bears fruit in the later years of everyone’s life. Emotions and elements that realistically build a family are strongly emphasised. Do many of us equate parenthood with the multiplication table or the analysis of literature? Parents show us what care and devotion are, and above all they are the role models that we, as children, emulate. Sam reveals to us, in the simplest terms, the pillars of good parenting and of a happy childhood: “It’s about constancy, patience, listening, and pretending to listen when you can’t listen anymore. And it’s about love”.
[:pl]
“I am Sam”, w języku polskim “Sam”, to niezwykły film o mocy rodzinnych więzi, który budzi w widzu wewnętrzną dyskusję dotyczącą istoty relacji między dzieckiem, a rodzicem. Historia pięknej ojcowskiej miłości, która wyciska cichą, niewymuszoną łzę nawet z najtwardszego miłośnika kina akcji.
Amerykański film który pojawił się w kinach 2001, był współtworzony i reżyserowany przez Jessie Nelson.
Tytułowy bohater – Sam Dawson (genialny w tej roli Sean Penn) jest intelektualnie opóźniony, przejawia też zachowania autystyczne. Pracuje w kawiarni Starbucks i jest osobą niezależną mimo swej choroby. Wzbudza wielką sympatię u klientów, jak i nas widzów swoją życzliwością, szczerością i niezwykłą starannością.
Już w pierwszych scenach filmu klaruje się tematyka filmu, gdy Sam zostaje ojcem pozostawionym z noworodkiem przed budynkiem szpitala, w którym dziecko przyszło na świat. Znajduje się w niezwykle trudnej sytuacji, nie mając pojęcia o opiece nad maleństwem, podejmuje wyzwanie, mimo że cechuje go dojrzałość 7-letniego chłopca. Wraz z pomocą przyjaciół i piosenek The Beatles udaje mu się wychować bystrą, odpowiedzialną i empatyczną dziewczynkę – Lucy Diamond (mała Dakota Fanning).
Życie Dawsonów zostaje zakłócone w dniu jej urodzin, gdy Pomoc Społeczna, opierając się na obserwacjach pedagogów szkolnych Lucy, umieszcza ją w rodzinie zastępczej, twierdząc, że ojciec jest dla dziewczynki nieodpowiednim opiekunem przez swoje ograniczenia. Rozpoczyna się długa i nierówna walka Sama o opiekę nad Lucy, w której pomaga mu jeden z najlepszych adwokatów w mieście – Rita Harrison Williams (Michelle Pfeiffer), kobieta nie znająca porażki w życiu zawodowym, ale borykająca się z trudnościami w życiu prywatnym.
Film Jessie’go Nelsona, Sam, jest melodramatem pełnym humorystycznych rozwiązań. Ogląda się go z zapartym tchem, do końca walcząc o Lucy, jak i własne stanowisko w osądzie możliwości opiekuńczych Sama nad swoja córką.
Można mieć do filmu zastrzeżenia, choćby ze względu na współczesne realia, które w moim wyobrażeniu uniemożliwiłyby wychowywanie dziecka osobie takiej, jak Sam przez 7 lat. Z drugiej, strony argumenty w filmie dotykają sedna relacji rodzinnych, będących podstawą dla okresu dzieciństwa, które owocuje w późniejszych latach życia każdego z nas. Mocno podkreślone są emocje i elementy, które realnie budują rodzinę. Bo czy wielu z nas utożsamia rodzicielstwo z tabliczką mnożenia, czy z analizą literatury? Rodzice pokazują nam, czym jest troska i poświęcenie, przede wszystkim są wzorem, który jako dzieci naśladujemy. Sam odkrywa przed nami w najprostszy sposób filary dobrego rodzicielstwa, a zarazem szczęśliwego dzieciństwa : „Chodzi o stałość, cierpliwość, o słuchanie i o udawania że się słucha, jak się już nie może słuchać. I chodzi o miłość”.
[:]