Diary is a book written by Janusz Korczak, published in 2020 by Siedmioróg Publishing House and available only in polish.
“I am not to be loved and admired, but to act and love “*.
Janusz Korczak is known to everyone. For those who work with children on a daily basis, he became a model and benchmark of devotion and empathy. His respectful and accepting approach to children became the basis of today’s pedagogy. He treated children as independent, full-fledged beings, worthy and deserving of love.
He began writing his memoir in May 1942, in the ghetto. He finished it in August of the same year. Or rather, he did not finish, simply the diary ends on the date of August 4, 1942.
It is a very difficult read, as the author writes in an extremely chaotic manner, he breaks off threads, does not elaborate, or starts the story from the middle. It resembles a free flowing stream of consciousness rather than linear memoirs. Why did he start writing it? To sum up his own life? To find some meaning, significance in it? Or to distract his thoughts from the nightmare of war?
In the “Diary” Korczak engages in a dialogue with his own death. It is for her that he writes, for her that he sums up his life, for her that he creates his curriculum vitae. It is for her that he accounts for his achievements and failures. He thinks about her and views the world only from her perspective. But he does not go out to meet her, he waits patiently for her to come to him. Although he misses her so much.
*J.Korczak, “Pamiętnik”, wyd. Siedmioróg, Wrocław 2020, pg.61.
? You can find more recommended books here.
[:pl]Pamiętnik to książka napisana przez Janusza Korczaka, wydana w 2020 przez Wydawnictwo Siedmioróg.
“Jestem nie po to, aby mnie kochali i podziwiali, ale po to, abym ja działał i kochał“*
Janusza Korczaka znają wszyscy. Dla tych, którzy na co dzień pracują z dziećmi, stał się wzorem i wyznacznikiem oddania oraz empatii. Jego pełne szacunku i akceptacji podejście do dzieci stało się podstawą dzisiejszej pedagogiki. Traktował dzieci jak niezależne, pełnowartościowe istoty, godne i zasługujące na miłość.
Pamiętnik zaczął pisać w maju 1942 roku, w gettcie. Skończył w sierpniu tego samego roku. Albo raczej nie skończył, po prostu pamiętnik kończy się na dacie 4 sierpnia 1942 roku.
Jest to bardzo trudna lektura, autor pisze niezwykle chaotycznie, urywa wątki, nie dopowiada, albo zaczyna opowieść od środka. Przypomina to bardziej swobodny przepływ strumienia świadomości niż linearne wspomnienia. Po co zaczął go pisać? Dla podsumowania własnego życia? Dla znalezienia w nim jakiegoś sensu, znaczenia? Czy dla odciągnięcia myśli od koszmaru wojny?
Korczak prowadzi w “Pamiętniku” dialog z własną śmiercią. To dla niej pisze, dla niej podsumowuje swoje życie, dla niej tworzy to curriculum vitae. To przed nią się rozlicza ze swoich osiągnięć i porażek. O niej myśli i tylko z jej perspektywy ogląda już świat. Ale nie wychodzi jej naprzeciw, czeka cierpliwie, aż sama do niego przyjdzie. Choć tak do niej już tęskni.
*J.Korczak, “Pamiętnik”, wyd. Siedmioróg, Wrocław 2020, str. 61.
? Więcej rekomendowanych książek znajdziecie tutaj.
[:]